-„Obi­čan ma­lec­ki san”, po­stav­ka sli­ka Mi­lu­ti­na Ob­ra­do­vi­ća otvo­re­na je u Ska­dar­li­ji, na mje­stu gdje su broj­ni po­sje­ti­o­ci ima­li po­se­ban osje­ćaj u „su­da­ru” sa dje­lom sli­ka­ra i pi­sca pod kro­vom nje­go­vog slav­nog pret­hod­ni­ka Đu­re Jak­ši­ća. Ob­ra­do­vić je još jed­nom za znan­ce po­tvr­dio sna­gu i po­e­tič­nost svog umjet­nič­kog na­bo­ja, pre­pu­nog bo­ja i ener­gi­je, a za one ko­ji su pr­vi put sta­li pred nje­go­va plat­na bio je ot­kri­će. Ka­ko, naj­bo­lje je svje­do­čio apla­uz.
Da upot­pu­ni umjet­ni­ka i svi­jet ko­ji Mi­lu­tin stva­ra, po­bri­nuo se naš slav­ni glu­mac Bra­ni­slav Le­čić, ko­ji je otvo­rio iz­lo­žbu pro­či­tav­ši Ob­ra­do­vi­će­vu pje­smu. Le­čić je re­kao da je mo­žda ne­u­o­bi­ča­je­no za otva­ra­nje iz­lo­žbe, „po­seb­no ova­kvog sli­ka­ra, ali ja mo­ram da poč­nem s ne­čim što mi je bli­že, a vje­ro­vat­no je­ste spoj iz­me­đu nje­ga i me­ne“.
- Tač­ni­je re­če­no iz­me­đu sli­kar­stva i dram­ske umjet­no­sti, a bo­ga­mi i po­e­zi­je, re­kao je Le­čić da bi po­tom ve­li­ki dram­ski umjet­nik iz­go­vo­rio sli­ka­re­ve sti­ho­ve „...svi­jet mir­nih mi­ro­va vječ­no vr­ti vir, le­to­vi iz stra­ha ne­mi­ra...” Le­čić je re­kao da pje­sma i Mi­lu­ti­no­ve iz­lo­že­ne sli­ke po­ka­zu­ju da se umjet­nik ra­đa. „I on on u se­bi no­si svo­ju umjet­nost, a nje­gov ži­vot je si­gur­no sli­ka ta­kvog do­ga­đa­ja”, do­dao je Le­čić.
- I po­sma­tra­ju­ći ka­ko je kroz ži­vot pro­la­zio, ka­ko je u nje­mu za­bli­sta­lo i za­dr­ža­lo se sli­kar­stvo, ono ko­je vi­di­te ov­dje na sli­ka­ma, je­ste za­pra­vo re­cept ka­ko čo­vjek od se­be po­bje­ći ne mo­že. Jer te bo­je i sve ono što je u dje­tinj­stvu i per­cep­ci­ji do­nio i pre­po­znao, pre­nio je na ova plat­na. I u tim plat­ni­ma pre­no­si se nje­go­va ener­gi­ja, sje­ća­nje, bo­je ko­je tu po­sto­je, igra i pri­ro­da ko­ju pre­po­zna­jem iz­me­đu re­do­va. Ta pri­ro­da je­ste i nje­go­va, ali i na­ša, i za­da­tak umjet­no­sti ni­je ni­šta dru­go ne­go da nam pro­bu­di ono sje­ća­nje za ba­zič­ni po­ten­ci­jal na­še ener­gi­je, za bo­je ko­je vi­di­mo, a za­bo­ra­vi­mo kroz ži­vot i sro­za­mo se u ne­ko si­vi­lo. Mi­lu­tin nas pod­sje­ća svo­jim sli­ka­ma da u sve­mu, u sva­kom ob­li­ku po­sto­ji lič­ni iz­raz i da te bo­je u na­ma ne smi­ju ni­ka­da da umru i ne­sta­nu, za­to što one i je­su ži­vot - re­kao je Le­čić otva­ra­ju­ći post­va­ku.
Le­čić je re­kao da sli­kar ni­je mo­gao da po­bjeg­ne od svi­je­ta u nje­mu, ali je za­to na­šao put i na­čin da se iz­ra­zi, da pri­tom nje­gov iz­raz po­kre­ne i sve nas.
- Pred­la­žem vam da se ma­lo du­blje i ja­če za­gle­da­te u de­ta­lje, jer u sva­koj sli­ci po­sto­ji ne­ka pri­ča, ko­ja otva­ra i raz­log za­to to što je iza­brao i na­sli­kao, ali i ve­zu sa na­ma. Si­gu­ran sam da svak u ob­li­ku, bo­ji ili kon­struk­ci­ji ko­ju je Mi­lu­tin na­sli­kao mo­že da pro­na­đe se­be i in­tim­ne raz­lo­ge da se osje­ti baš u tim bo­ja­ma, op­ti­mi­zmu i ener­gi­ji ko­ji­ma sli­ka zra­či. – is­ta­kao je Le­čić. Po­sje­ti­o­ce je dir­nu­lo i što je sli­kar u na­zi­ve dje­la spo­jio sa svo­jim sti­ho­vi­ma, pa se na­zi­vi sli­ka ni­žu kao sti­ho­vi pje­sme: „San ko­ji ve­zem nje­nom ko­som”, „Ta­mo gdje sam sa­krio pro­lje­će”, „Školj­ka iz mog mo­ra”...
Po­stav­ka će bi­ti otvo­re­na do 11. ma­ja u Ska­dar­li­ji. M.Nj.